*(Ανοιχτή Συνέλευση Κεφαλλονιάς-Ιθάκης ενάντια στην Εξόρυξη Υδρογονανθράκων)

Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑΣ

Ο υγρότοπος Λιβαδίου

Ο υγρότοπος Λιβαδίου Παλικής

Το έλος Λιβάδι βρίσκεται στο μυχό του όρμου Λιβαδιού, τρία χιλιόμετρα βόρεια-βορειοανατολικά του ομώνυμου οικισμού της Κεφαλονιάς.

Έχει έκταση 680 στρέμματα και περιλαμβάνεται στην Εθνική απογραφή με κωδικό GR224202000 και ονομασία Έλος Λιβάδι. Αποτελείται κυρίως από αλμυρόβαλτους και έλη υφάλμυρου νερού, όπου η επικοινωνία τους με τη θάλασσα έχει διακοπεί από τον παραλιακό δρόμο που συνδέει το Ληξούρι με το Αργοστόλι.

Ο υγρότοπος ήταν πολύ μεγαλύτερος στο παρελθόν, εκτεινόμενος στις δυτικές παράκτιες περιοχές του όρμου. Η έκτασή του μειώθηκε λόγω αποστραγγίσεων και επέκτασης καλλιεργειών.

Ακόμα και στη σημερινή του μορφή υπάρχουν πολλά αποστραγγιστικά κανάλια και περίπου το μισό του υγροτόπου καλλιεργείται τους καλοκαιρινούς μήνες, ενώ βόσκειται τουλάχιστον το 70%. Τροφοδοτείται από καρστικές πηγές και το νερό διοχετεύεται στη θάλασσα μέσω δύο αγωγών-γεφυριών της παραλιακής επαρχιακής οδού (ένα σε κάθε άκρη του).

Ο υγρότοπος βρίσκεται εντός των ορίων του Καταφυγίου Άγριας Ζωής “Λειβάδι Ληξουρίου” (ΦΕΚ 720/Β/1976), στον οποίον, όμως, ασκείται συστηματικά παράνομο κυνήγι. Το έλος Λιβάδι είναι ο σημαντικότερος, λόγω έκτασης και βιοποικιλότητας, χερσαίος υγρότοπος του νησιού της Κεφαλονιάς (WWF Ελλάς, 2015 – Επίσκεψη για την απογραφή: Παραγκαμιάν & Καρδαμάκη, 2010).

Στον υγρότοπο Λιβαδίου έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 107 είδη πουλιών, μερικά εκ των οποίων σε αξιοσημείωτους αριθμούς.

Τα είδη των ερωδιών Ardea alba L. (αργυροτσικνιάς), Ardea cinerea L. (σταχτοτσικνιάς)  και Egretta garzetta (λευκοτσικνιάς) εμφανίζονται στον υγρότοπο Λιβαδίου όλους τους μήνες. Τους χειμερινούς μήνες εμφανίζονται σε μεγάλους αριθμούς και έρχονται στον υγρότοπο για να διαχειμάσουν. Τους καλοκαιρινούς μήνες κάποια άτομα ξεμένουν ενώ τα υπόλοιπα μεταναστεύουν σε τόπους αναπαραγωγής.

Άλλο κοινό είδος στον υγρότοπο είναι το Tachybaptus ruficollis Pallas (νανοβουτηχτάρι), το οποίο εμφανίζεται σε μικρούς μεν αριθμούς, αλλά με σχεδόν σταθερή παρουσία όλους τους μήνες στον υγρότοπο.

Σταθερή παρουσία στον υγρότοπο εμφανίζει και το είδος Fulica atra L. (φαλαρίδα). Τον χειμώνα ο αριθμός του είδους αυξάνεται. Ως συνέπεια, τον μήνα Ιανουάριο καταμετρούνται πάνω από 200 άτομα. Από καταγραφές που έχουν γίνει, η φαλαρίδα είναι το πολυαριθμότερο είδος του υγροτόπου. Υπάρχουν ενδείξεις ότι το είδος αναπαράγεται στο Λίβάδι.

To είδος Anas platyrhynchos L. (πρασινοκέφαλη πάπια) με βάση τις καταμετρήσεις είναι ένα είδος το οποίο καταγράφηκε στον υγρότοπο Λιβαδίου όλους τους μήνες εκτός από το μήνα Δεκέμβριο και Φεβρουάριο. Με βάση το διάγραμμα των μηνιαίων καταμετρήσεων, το μήνα Αύγουστο καταμετρήθηκαν 42 άτομα, το μήνα Οκτώβριο 56 άτομα και το μήνα Ιανουάριο 69 άτομα του είδους.

Άλλα είδη που εμφανίζονται στον υγρότοπο, σε μικρούς αριθμούς, είναι: Anas querquedula (σαρσέλα), Anas clypeata (χουλιαρόπαπια), Actitis hypoleucos (ακτίτης) και Alcedo atthis (αλκυόνη). Αξίζει να σημειωθεί ότι μεγάλους αριθμούς ατόμων εμφάνισε το είδος Anas crecca (κιρκίρι) κατά τους χειμερινούς μήνες.

Από τον Απρίλιο έως και τον Σεπτέμβριο παρατηρείται το είδος Himantopus himantopus (καλαμοκανάς). Ενώ περιστασιακά εμφανίζονται τα σπάνια και προστατευόμενα είδη (είτε ως μεμονωμένα άτομα είτε σε μικρές ομάδες): Ardeola ralloides (κρυπτοτσικνιάς), Ardea purpurea (πορφυροτσικνιάς) και Plegadis falcinellus (χαλκόκοτα).

Αξίζει να σημειωθεί ότι στον υγρότοπο παρατηρούνται και κάποια είδη αρπακτικών, όπως τα: Circus aeruginosus (καλαμόκιρκος), Falco tinnunculus (βραχοκιρκινέζι), Pandion haliaetus (ψαραετός) και Buteo buteo (γερακίνα), καθώς και κάποια είδη στρουθιόμορφων ειδών, όπως τα: Lanius senator (κοκκινοκεφαλάς), Lanius minor (σταχτοκεφαλάς), Carduelis cannabina (φανέτο), Emberiza calandra (τσιφτάς), Sturnus vulgaris (ψαρόνι), Saxicola torquatus (μαυρολαίμης), Phylloscopus trochilus (θαμνοφυλλοσκόπος) και Galerida cristata (κατσουλιέρης).

Στην θαλάσσια περιοχή που συνορεύει με τον υγρότοπο παρατηρήθηκαν επίσης τα εξής είδη: Podiceps cristatus (σκουφοβουτηχτάρι), Phalacrocorax carbo (κορμοράνος), Numenius sp., Charadrius dubius (ποταμοσφυριχτής) και Gelochelidon nilotica (γελογλάρονο).

Από τα ανωτέρω συμπεραίνουμε την μεγάλη αξία του υγροτόπου Λιβαδίου για την ορνιθοπανίδα της Κεφαλονιάς, αφού εμφανίζονται σ’ αυτόν παρυδάτια, υδρόβια, στρουθιόμορφα και αρπακτικά είδη. Επίσης, το γεγονός ότι εμφανίζονται κάποια σπάνια και απειλούμενα είδη ορνιθοπανίδας (π.χ. αργυροτσικνιάς, λευκοτσικνιάς, καλαμόκιρκος κ.α.), τονίζει την ανάγκη ενίσχυσης της προστασίας της συγκεκριμένης περιοχής από μη συμβατές ανθρώπινες δραστηριότητες (π.χ. λαθροθηρία, πυρκαγιές, απόθεση μπαζών και απορριμμάτων). Είναι απαραίτητο, ως εκ τούτου να εφαρμοσθούν κατάλληλα διαχειριστικά μέτρα προστασίας των ενδιαιτημάτων των υδρόβιων και παρυδάτιων ειδών ορνιθοπανίδας αυτής της υγροτοπικής περιοχής. Η περιοχή του υγροτόπου Λιβαδίου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δραστηριότητες ήπιας αναψυχής και τουρισμού, όπου σχολεία, ομάδες και μεμονωμένοι επισκέπτες θα διεξάγουν ορνιθοπαρατήρηση.

(φώτο και από kefalonias.gr).:

Καμιναράτα-Caminarata Κεφαλονιάς

Τα Καμιναράτα είναι το δυτικότερο χωριό της Κεφαλλονιάς. Βρίσκεται σε υψόμετρο 420 μέτρων και έχει πληθυσμό 150 περίπου κατοίκους. Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά, με τρόπο που βλέπει όλη την Παλική, το Ληξούρι και το βουνό Αίνο. Απέχει 8 χιλιόμετρα από το Ληξούρι.

Ιστορία
Το 1581 η Βενετία έστειλε τον Πέτρο Καστροφύλακα (Piero Castrofilaca) για να πραγματοποιήσει απογραφή του πληθυσμού το 1583. Τα Καμιναράτα αναφέρονται ως "Caminarata" με πληθυσμό 200 άτομα: 44 άνδρες, 97 γυναίκες, 48 αγόρια και 11 γέρους. Το κείμενο της απογραφής σώζεται στη Μαρκιανή Εθνική Βιβλιοθήκη της Βενετίας. Είναι λογικό ότι το χωριό πρέπει να προϋπήρχε τουλάχιστον 150-200 χρόνια, ώστε να έχει 200 κατοίκους το 1583.

Δημογραφικά
1583: 200 Κατ.
2007: 344 Κατ.
2011 220 Κατ.
2015: 180 Κατ.

Αξιοθέατα
Πέντε χιλιόμετρα έξω από το χωριό βρίσκεται το μοναστήρι των Κηπουραίων. Είναι χτισμένο από το 1759, δίπλα σε ένα από τα μεγαλύτερα ακρωτήρια του νησιού, τη σχίζα.
Κοντά στα Κηπούρια υπάρχει η Βρύση του Ταφιού, μια πηγή καθαρού, γάργαρου νερού που πιστεύεται πως έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Από το καλοκαίρι του 2015 υπάρχει μονοπάτι με πλάκες, το οποίο ξεκινά από το χωριό και καταλήγει στη Μονή Κηπουραίων περνώντας από τη βρύση του Ταφιού.
Επίσης το παλιό ελαιοτριβείο του χωριού έχει διαμορφωθεί σε λαογραφικό μουσείο. Μερικά από τα εκθέματα του μουσείου είναι φορεσιές, εργαλεία και πίνακες.
Ακόμα στην άκρη του χωριού υπάρχει ένα πέτρινο κιόσκι, η Αετόσταση. Από εκεί μπορεί να δει κανείς ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα

Γεωργία και κτηνοτροφία
Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Ελιές, πατάτες, ντομάτες, μελιτζάνες, λάχανα, πιππεριές, μελιτζάνες, πεπόνια, κολοκύθια, αγγούρια και μπρόκολα είναι τα λαχανικά που παράγουν. Τα ζώα που εκτρέφονται είναι οι γίδες, τα κουνέλια, οι κότες και τα μοσχάρια.

Καταστήματα
Τα Καμιναράτα έχουν καφενείο, που λειτουργεί όλο το χρόνο. Επίσης υπάρχει κατάστημα με διαφορά φαγητά και σουβλάκια, το οποίο λειτουργεί μόνο το καλοκαίρι.

Εκδηλώσεις στο χωριό
Η εκκλησία του χωριού είναι ο προφήτης Ηλίας. Την ημέρα που γιορτάζει (20 Ιουλίου) διοργανώνεται γλέντι στο προαύλιο της εκκλησίας.
Επίσης κάθε Αύγουστο διοργανώνονται στο χωριό αγώνες τρεξίματος και αγώνες σκακιού, για τα παιδιά που κάνουν διακοπές

Το Ληξουριώτικο Καρναβάλι και η ιστορία του

Το καρναβάλι στην Παλική και στο Ληξούρι χρονολογείται από πολύ παλιά.

Έχει αρχαίες διονυσιακές καταβολές, και διαμορφωμένο από αποικισμούς και εποικισμούς διατηρήθηκε στα χωριά, ενώ στην πόλη από ανάγκη ο χαρακτήρας του μεταβλήθηκε.
Στα χρόνια της ενετοκρατίας στο νησί, το καρναβάλι στην παλιά του συνέχεια θα παραμείνει ζωντανό στα χωριά και στους κατοίκους τους, δηλαδή στον απλό λαό. Στις πόλεις που κυριαρχούσαν οι αστοί και οι άρχοντες το καρναβάλι θα μπολιαστεί με νέα στοιχεία δυτικής προέλευσης. Αυτά είναι οι Γκιόστρες, που ήταν πρώτα βυζαντινοί και έπειτα δυτικοί ιππικοί αγώνες. Οι αγώνες αυτοί παίζονταν στα «καρναβάλια των ευγενών» και στα χρόνια της Αγγλοκρατίας έγιναν θέαμα ολοχρονικά. Στα χρόνια της αγγλοκρατίας θα διαδοθούν οι Καντρίλιες και οι Λατσιέρες, χοροί αξιωματικών της Δύσης.
Το καρναβάλι στα χωριά θα διατηρήσει το λαϊκό του χαρακτήρα και θα προστεθούν σε αυτό, με πολύ καλή αφομοίωση, σκηνές από Κρητικά δράματα και άλλα έργα του Επτανησιακού πολιτισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι προτιμούσαν τη σκηνή από την κονταρομαχία από τον Ερωτόκριτο ή κάποια ρομαντική σκηνή από λαϊκό θεατρικό έργο.
Η μορφή του καρναβαλιού στα χωριά εστιαζόταν σε διασκεδάσεις που γίνονταν σε ξέφωτα και σε ομορφοπελέκητα αλώνια. Οι πρωτεργάτες του καρναβαλιού ήταν συνήθως οι χορευτές και σε αυτούς έπεφτε το βάρος να διαμορφώσουν την όλη καρναβαλική διασκέδαση. Φορούσαν φουστανέλα, είτε άσπρη είτε με πολλά χρωματιστά μαντήλια, γιλέκο πλουμιστό και στολισμένο με πολλά κοσμήματα και στα πόδια χρωματιστές κάλτσες με διάφορα κουδούνια. Οι γυναίκες ντυμένες με το γιλέκο, τη μακριά φούστα τους, αλλά και το κεφαλομάντηλο, συμμετείχαν στις χορευτικές εκφράσεις του καρναβαλικού χορού. Φαίνεται πως σε μεγάλο μέρος το καρναβάλι που διατηρήθηκε στα χωριά είχε επίδραση από την υπόλοιπη Ελλάδα, καθώς πολλοί κυνηγημένοι από τους Τούρκους κατέφυγαν στα Επτάνησα και κυρίως στην Κεφαλονιά, φέρνοντας μαζί τους τις παραδόσεις τους.
Στόλιζαν με δάφνες και μυρτιές το αλώνι του χωριού και διασκέδαζαν με ατελείωτους χορούς. Την πρώτη θέση την είχαν οι Κεφαλονίτικοι ρυθμοί, ακολουθούσαν τα συρτά και τα καλαματιανά και τα τελευταία χρόνια μπήκαν και οι ευρωπαϊκοί χοροί, βαλς, ταγκό και φοξ. Βέβαια, δεν έλλειπαν οι Καντρίλιες και οι Λατσιέρες, που οι χωριάτες τις χόρευαν στα σαλόνια των αρχόντων με δικό τους ταμπεραμέντο.
Στο Ληξούρι την πιο παλιά γραπτή μαρτυρία που έχει σωθεί και έως σήμερα ξέρουμε, τη συναντούμε σε κάποιο μονόφυλλο του 1888, όπου ο τότε Δήμαρχος Άγγελος Ιακωβάτος καλεί τους Ληξουριώτες να γλεντήσουν το καρναβάλι τους με κόσμιο τρόπο και όχι με διονυσιακές υπερβολές που φαίνεται ότι μέχρι τότε υπήρχαν.
Σώζονται πολλές μαρτυρίες, ότι τόσο ο αξιόλογος καλλιτέχνης και Αγιογράφος του Ληξουρίου ο Ρόκκος Ξυδάκτυλος, όσο και ο μεγάλος τροβαδούρος Τζώρτζης Δελλαπόρτας έκαναν μάσκαρες που έμειναν ονομαστές.
Σε μία από αυτές, οι Ληξουριώτες, σατίρισαν την ανακάλυψη της Αμερικής από το Χριστόφορο Κολόμβο. Σε αυτή την περίπτωση Κολομβία, δηλαδή Αμερική, ονομάστηκε το Ληξούρι. Η μεγάλη καρναβαλική ομάδα χωρίστηκε σε δυο μέρη για να σκηνοθετήσει όσο γινόταν καλά την παράσταση. Αυτοί βρίσκονταν στο Ληξούρι ντύθηκαν ιθαγενείς μαύροι και Ινδιάνοι, ενώ αυτοί που θα έρχονταν με πλοία από τη θάλασσα ήταν η παρέα του Κολόμβου. Η μασκαράτα αυτή άφησε εποχή και ήταν καθ' όλα πετυχημένη και από τότε ονομάστηκε το Ληξούρι Κολομβία και οι κάτοικοί του Κολόμβοι ή Κολομπαίοι.
Οι Ληξουριώτες συνέχισαν να οργανώνουν καρναβάλια και ιδιαίτερα καρναβαλικούς χορούς την περίοδο αυτή. Πάντα πρωτοστατούσε η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου και φυσικά δεν έλλειπαν οι Καντρίλιες και Λατσιέρες.

Το 1927 παρέα του Κωστή Δελλαπόρτα θα παρουσιάσει στο Αργοστόλι μια καταπληκτική μάσκαρα με θέμα το Βασιλέα του Σιάμ. Η οργάνωση και η άψογη εμφάνιση των Ληξουριωτών θα αποσπάσει το πρώτο βραβείο και θα αφήσει μια εικόνα που συζητήθηκε για πολλά χρόνια.
Το καρναβάλι στο Ληξούρι ανδρώθηκε μέσα στο πνεύμα της παρέας και της ταβέρνας. Από παλιά ο χώρος της ταβέρνας και διαφόρων μαγαζιών ήταν τόπος συνάντησης και μέσα σε αυτούς τους χώρους γεννιόνταν οι ιδέες και παίρνονταν οι αποφάσεις για να υλοποιηθούν. Έτσι γεννήθηκε και η αριέττα και η λαϊκή καντάδα μέσα σε αυτούς τους χώρους, δηλαδή μαζί με τα πειράγματα και τα άλλα σατιρικά δρώμενα, που για διασκέδαση και εσωτερική ανάγκη δημιουργούσαν οι Ληξουριώτες.
Ιδιαίτερα στα μεταπολεμικά χρόνια που η ανάγκη για επικοινωνία ήταν μεγάλη, οι παρέες συναντιόνταν πέρα από τις δουλειές τους στις ταβέρνες και μαζί με το τραγούδι και τις ιστορίες που έλεγαν, σκάρωναν πειράγματα που απετέλεσαν τη βάση για το μετέπειτα καλό καρναβάλι του Ληξουριού.
Στην όλη αυτή κοινωνική κατάσταση που μεταπολεμικά επικρατούσε και στις δύσκολες οικονομικές καταστάσεις, οι Ληξουριώτες που πάντα διατηρούσαν και το έντονο σατιρικό χαρακτήρα τους, παρουσίασαν μια σειρά από κωμικούς, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν και δημιούργησαν τα επόμενα καρναβάλια.
Μέχρι το 1960 το μεταπολεμικό καρναβάλι είχε ένα χαρακτήρα παρεΐστικο, αλλά ήταν γεμάτο ζωντάνια και κέφι. Το 1960, είναι χρονιά που οι πρωταγωνιστές κωμικοί και άλλοι φίλοι της παρέας τους, όπως και νέοι δραστήριοι του Ληξουριού, θα κάμουν ένα καρναβάλι οργανωμένο, ένα καρναβάλι που θα χαράξει την αρχή μιας δεκαετίας, η οποία θα χαρακτηρίσει το Ληξούρι ως πατρίδα του Καρναβαλιού.
Ο βασιλιάς καρνάβαλος τη δεκαετία αυτή παίρνει θέμα και ως συνήθως γίνεται κάποιο σημαίνον πρόσωπο, που έρχεται απʼ έξω και κατακτά την πόλη. Το υποδέχονται από τη θάλασσα με τιμές και αξιώσεις και υπόσχεται στην πόλη να κάμει πολλά καλά. Οι πρωταγωνιστές κωμικοί θα χρησιμοποιήσουν τον καρνάβαλο για κέφι και διασκέδαση, αλλά και για να περάσουν κάποιο μήνυμα για μια καλύτερη ζωή.
Ωστόσο, με οργανωμένη παρουσίαση και χωρίς να τους λείψει ποτέ το αυθόρμητο και το πηγαίο, θα «παίζουν» σκηνές από γάμο ή κηδεία, πράγμα που γινόταν από παλιά για να σατιρίζονται τέτοιες στιγμές της ζωής. Βασικοί πρωταγωνιστές ήταν το λεγόμενο «Τρίο Στατάμ»: Ηλίας Δημοσθένους Μηνιάτης, Νικολός Ποταμιάνος, Λέανδρος Σοφιανός, Νικολάκης Παγώνης. Και φυσικά αρκετοί άλλοι που άφησαν εποχή.
Στα μετασεισμικά αυτά καρναβάλια με τους μεγάλους πρωταγωνιστές οργανώθηκαν και τα σχολεία και άλλες ομάδες, όπως η Βαλλιάνειος Επαγγελματική Σχολή, οι χορευτικοί σύλλογοι και πάντα πρώτη η Φιλαρμονική Σχολή της πόλης.
Βέβαια, το νέο Ληξούρι είχε αφήσει πίσω τα στενοκάντουνά του, καθώς η νέα τότε πόλη είχε άνετους δρόμους. Έτσι παρουσιάζονται αρκετές καρναβαλικές κατασκευές και άρματα. Τα άρματα αυτά, φτιαγμένα με μεράκι και λεπτοδουλειά, πιστοποιούσαν πως το καρναβάλι στο Ληξούρι είχε γίνει βίωμα, αναγκαία έκφραση και μέρος του πολιτισμού.
Οι Ληξουριώτες δεν κάνουν καρναβάλι από συνήθεια, αλλά το έχουν στο αίμα τους. Είναι μέρος της πολιτιστικής τους ύπαρξης και τους χαρακτηρίζει το πνεύμα και η διάθεσή τους να σκορπούν γέλιο και χαρά. Μέσα στη χειμερινή περίοδο υπάρχει αυτή η ανάγκη για να επικοινωνήσουν και να δείξουν αυθόρμητα πως δε ζουν χωρίς τη σάτιρα και το πείραγμα.
Βούλιαζε το Ληξούρι από κόσμο όταν είχε καρναβάλι, γιατί ήξεραν πως οι πρωταγωνιστές του θα τους δικαιώσουν.
Η καλή οργάνωση βασιζόταν στη δουλειά πολλών. Η Οικονομική Επιτροπή βοηθούσε για το καλύτερο και η κατασκευαστική από ράφτες, ξυλουργούς και τεχνίτες, προσέφεραν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους. Είχαν όλοι ένα σκοπό, να πετύχει το καρναβάλι και να το χαρούν.
Κι όταν δεν είχαν τα λεφτά ή ήταν δύσκολα τα οικονομικά, όπως το 1966, έβγαιναν με μία κασελέτα από εκκλησιά και μάζευαν χρήματα για τον «Άγιο Καρνάβαλο». Μόνο στο Ληξούρι συνέβη αυτό το γεγονός, της Αγιοποίησης του Καρναβάλου...
Το καρναβάλι στο Ληξούρι συνεχίζει να διατηρεί το δυναμικό του παρόν και να χαρακτηρίζεται ένα καρναβάλι Παγκεφαλληνιακό. Βασίζει τη δύναμή του και τη συνέχειά του στη σάτιρα και στο πείραγμα, αλλά και πάνω από όλα στην καθολική συμμετοχή. Επίσης μαζεύει και συμμετοχές από το υπόλοιπο νησί, αφού ξέρουν πως το Ληξούρι θα έχει ετοιμάσει πάντα κάτι καλό.
Από το 1995 μπήκε σε άλλους ρυθμούς, καθώς επενδύθηκε με λατινοαμερικάνικους ήχους. Παρ' όλα αυτά, η έντασή του κεφιού όλο και κορυφώνεται και το σατιρικό στοιχείο, αλλά και το πείραγμα δε λείπει ποτέ.
Το Καρναβάλι στο Ληξούρι είναι προσωπική υπόθεση όλων. Είναι συνέχεια της παράδοσης και του τοπικού πολιτισμού. Παρέχει τη διασκέδαση και το κέφι

Ακρωτήρι Κουνόπετρα(Κατωγής) Παλική Κεφαλονιάς

απο τα Μαντζαβινάτα δρομος που κατευθυνεται νοτια καταληγει στη θεση Ακρωτηρι, όπου βρισκεται η Κουνόπετρα. 

(Κουνόπετρα).: 

η κουνόπετρα, μια πέτρα που μετά από σύγκρουση ενός Αγγλικού πολεμικού πλοίου τον δέκατο ένατο αιώνα κουνιέται. 

Η Κουνόπετρα βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της επαρχίας Πάλλης και του χωριού Μαντζαβινάτα.

Η ίδια η λέξη σου δίνει να καταλάβεις ότι είναι μία μεγάλη πέτρα μέσα στην θάλασσα η οποία κινείται διαρκώς. Σίγουρα μην φανταστείτε ότι η πέτρα αυτή κάνει κάποιο τρελό χορό.

Έχει μία πολύ αργή κίνηση που όταν η θάλασσα είναι απόλυτα ήρεμη δεν μπορείς να τη δεις με γυμνό μάτι, αλλά με κάποια σημάδια που βάζεις ανάμεσα στην Κουνόπετρα και τους όμορους βράχους.

Εννοείται πως όταν έχει κυματισμό μπορείς να την δεις καλύτερα. Στην περιοχή αυτή ο σύλλογος μας έχει τοποθετήσει πινακίδα με οδηγίες για να μπορείτε να βλέπετε το φαινόμενο αυτό.

απεναντι απο τον ορμο του Ακρωτηριου βρισκεται το νησακι Βαρδιανοι.

η περιοχη του Ακρωτηριου καταληγει σε ενα μικρο ορμο με μια ομορφη παραλια στην περιοχη των Βατσων.

(Βάτσα).:
Ήσυχη και απόμερη παραλία. Ένας επίγειος παράδεισος που απεικονίζει το εξωτικό και πρωτόγονο σε συνδυασμό μέρος. Κοιτάζοντας το Ιόνιο πέλαγος και το μοναδικό ποτάμι της περιοχής όπου στο τελείωμα του,  γίνεται ένα, με την θάλασσα, με την απίστευτη εξωτική ομορφιά.

(Βραχυνάρι).:
Η παραλία Βραχυνάρι βρίσκεται στην περιοχή της Κουνόπετρας. Μέ πεντακάθαρα νερά. Υπάρχει ακριβώς από πάνω ταβέρνα όπου μπορείτε να απολαύσετε φρέσκο ψάρι και παραδοσιακές κεφαλονίτικες συνταγές. 

(Μανιά).:
Ήσυχη αμμώδης παραλία, ιδανική για όσους προτιμούν την απομόνωση. Γεωγραφικά είναι η συνέχεια της παραλίας Ξί, όμως η πρόσβαση από την ακτή δεν είναι εφικτή. Για να φτάσετε στην παραλία, ακολουθείστε τον δρόμο για Κουνόπετρα και συμβουλευτείτε τις ταμπέλες.

(Μανιά).:

(Βάτσα-Βραχυνάρι).: